Het gehoor
De oorpluimen die je bij een Oehoe op de kop ziet zitten hebben helemaal niets met de oren te maken. Deze pluimen van ongeveer 8 cm groot zijn eerder stemmingsgraad meters. Ze worden bij gevaar of verstoring recht omhoog gezet ,terwijl ze bij rust en kalmte meer plat achterover rusten.
De echte oren zitten verscholen achter een dun laagje veren en zijn normaal gesproken niet te zien. De pijl in onderstaande foto toont de locatie van de oren.
Het oor bevind zich net onder de rand van het gezichtsmasker.
Een belangrijke rol bij de prestaties van het gehoor speelt het gezichtsmasker of ook wel sluier genoemd. Door zijn vorm wordt het geluid tot 10 maal versterkt naar de gehooringang geleidt. De gehooringang is een behoorlijk groot gat wat op onderstaande foto’s duidelijk te zien is. Doordat deze Oehoe nat is geworden kunnen we het goed bekijken.
Sommige soorten uilen kunnen zelfs in totale duisternis nog een prooi vangen. Dit doen ze ook op het gehoor. De asymmetrie van de oren bij deze uilen bestaat eruit dat de ooropeningen links en rechts niet op dezelfde hoogte zitten. Ook de vorm van de ooropening (in de huid, maar ook in de schedel) en van het oordeksel kan links en rechts verschillen. De functie van deze asymmetrie is een betere bepaling van de richting waar geluiden vandaan komen.
Oehoes hebben deze asymmetrie niet en zullen dus ook altijd nog van hun ogen afhankelijk zijn en dus niet in volledige duisternis kunnen jagen.
Het is moeilijk te verklaren dat oehoes zich niet laten verstoren door harde geluiden die in hun omgeving regelmatig voorkomen. Dit ondanks de buitengewone gevoeligheid van het gehoor. Denk hierbij aan Kerkuilen in boerenschuren met lawaaierige machines, maar ook aan Oehoes die ondanks regelmatig gebruik van explosieven midden in een steengroeve broeden!