Netwerk Uilenbescherming Brabant OEHOE
Drie jaar gelden kreeg ik een melding van iemand van een beheerwerkgroep vanaf het landgoed Valkenhorst dat er een gewonde uil op de grond zat. Het was op een zaterdag en ik was druk met andere zaken maar ja, een gewonde bosuil (want dat dacht ik) moet gewoon naar het vogelasiel.
Kooitje mee om hem in te doen en op weg naar de vijvers. Daar zat ie! Dat was geen bosuil! Man wat een beest, een oehoe! Hij miste alle tenen van een poot en was ernstig verzwakt. Hij heeft ook beide sterke klauwen nodig om een prooi te kunnen vangen en doden. Hij was dus zwaar gehandicapt maar knapte op in het asiel. En toen? Terug de natuur in met kans dat hij het niet redde door de handicap of levenslange gevangenisstraf? Voor mij was het niet zo moeilijk; terug de natuur in.
Hij werd vrijgelaten op de plaats waar hij was gevonden. Een jaar later kregen we twee maal een melding van een oehoe uit het gebied. Iemand had hem zelfs horen roepen! Een territorium? We hebben op een ijskoude voorjaarsavond een rondje gelopen in de hoop hem ook te horen roepen maar alle dieren waren zo verstandig niet thuis te geven, evenals de oehoe.
Twee jaar lang hoorden we niets tot deze zaterdagochtend in februari. ‘Mari, ik heb een oehoe gevangen die in mijn kippenren zat. De kippen maken het goed. Ik dacht dat je hem wel even wilde zien voor ik hem weer loslaat’. Nou, dat klopte. Een half uurtje later was ik ter plaatse samen met een vogelringer. Als hij dan toch in een kooi zat konden we hem net zo goed even ringen.
De oehoes hebben echter dusdanig stevige poten dat de ringer geen passende ring in voorraad had. Maakt niet uit. De kippeneigenaar had een deken over het dier gegooid om hem uit de ren te kunnen halen en hem voorzichtig in de kooi gezet. Deken erover zodat de vogel rustig bleef. Toen die van de kooi werd gehaald vielen mij als eerste de grote oranje ogen op. Man, man, wat een ogen! Twee enorme oorpluimen tooiden een enorme kop. Mijn blik gleed naar beneden. De vogel was goed doorvoed, geen úitstekend borstbeen. Allemachtig wat een krachtige poten en klauwen. Zwaar bevederd. Hij was ongeringd dus niet ontsnapt uit gevangenschap of zo. Belangrijk om te weten.
Toen zag ik de poten. Miste hij alle tenen aan een poot? Was het dezelfde uil van drie jaar geleden? Nee, hij had nog alle tenen aan alle (nou ja, twee) poten. We hebben de oehoe meteen losgelaten. Wat een kanjer van een vogel, ook in de vlucht.
Wees welkom om in dit mooie natuurreservaat te gaan broeden. Dat zou het Brabants Landschap een eer zijn. Ps, maar wel een beetje wegblijven bij die kippen hé! Pak maar een gans of zo, die zitten er genoeg.
Door Mari de Bijl via Facebook.
